Prostatite crónica

A prostatite crónica é unha inflamación persistente derivada de infección ou patoloxías acompañantes na próstata.

A prostatite crónica diagnostícase en homes de todas as idades. Segundo as estatísticas, esta enfermidade é a razón máis común para visitar un urólogo en pacientes menores de 50 anos. Na forma crónica, o exame bacteriolóxico mostra o patóxeno só nun 5-10% dos pacientes. Na maioría dos casos, considéranse que outros factores son a causa da enfermidade. Sábese que a presenza dunha infección non é un requisito previo para que estale unha enfermidade. A inflamación crónica da próstata é unha patoloxía polietiolóxica debido a varias causas e factores provocadores. No 90-95% dos pacientes, a terapia con antibióticos só é efectiva nunha medida limitada ou non.

Clasificación da prostatite crónica

A clasificación etiolóxica da prostatite crónica distingue dúas formas principais da enfermidade: prostatite bacteriana crónica (infecciosa) e prostatite crónica non bacteriana (aséptica) / síndrome da dor pélvica crónica (CPPS).

A clasificación etiolóxica da prostatite crónica inclúe:

1. Prostatite bacteriana crónica.
2. Prostatite crónica non bacteriana (aséptica) / CPPS ("prostatodinia" ou "próstata dolorosa", un termo obsoleto usado para definir a patoloxía).
3. Prostatite crónica non bacteriana (aséptica) / CPPS cun compoñente inflamatorio (a concentración de leucocitos na secreción da próstata, dos espermatozoides e da primeira parte da urina aumenta significativamente).
4. Prostatite crónica non bacteriana (aséptica) / CPPS sen compoñente inflamatorio (a concentración de glóbulos brancos na secreción da próstata, o seme e a primeira parte da urina é insuficiente para a inflamación).
5. A prostatite crónica asintomática (establecida en estudos de laboratorio, non se manifesta clínicamente).

A prostatite bacteriana crónica é unha patoloxía rara, como se pode ver nas estatísticas anteriores. A infección leva a inflamación recorrente crónica da próstata nun de cada dez pacientes. A patoloxía adoita asociarse con outras enfermidades infecciosas dos órganos xenitourinarios. Na maioría das veces é causada por unha infección non específica. Non obstante, en enfermidades de transmisión sexual, a inflamación crónica da glándula pode ser causada por clamidia, ureaplasmosis, micoplasmosis ou outros microorganismos específicos.

A prostatite crónica non bacteriana (aséptica) ou a síndrome da dor pélvica crónica é unha enfermidade recidivante a longo prazo que resulta da inflamación aséptica da próstata. Esta é unha patoloxía mal comprendida. En presenza de síntomas da enfermidade, as probas determinan os glóbulos brancos na secreción da glándula, nos espermatozoides, na parte inicial dos ouriños, pero os resultados da investigación bacteriolóxica son negativos. Noutros casos non hai signos de infección, nin leucocitose pronunciada con síntomas vivos.

Tamén diferenciar entre a prostatite crónica na fase aguda e a prostatite crónica na fase de remisión. O curso cíclico é típico tanto para a inflamación da próstata tanto bacteriana como non infecciosa. O empeoramento da prostatite crónica leva a un aumento dos síntomas nos dous casos.

A clasificación patolóxica (patomorfolóxica) da prostatite crónica ten un interese limitado para pacientes e médicos.

As causas da prostatite crónica

Causas da inflamación bacteriana crónica da próstata

A prostatite infecciosa crónica prodúcese como resultado da infección dos tecidos da próstata. A causa máis común de inflamación é E. coli ou E. coli. Máis raramente, sementanse microbios do xénero Enterococci, Klebsiella, Proteus, Pseudomonas.

Como algúns outros microbios, E. coli pode formar delgadas biopelículas, que son coleccións de bacterias que están firmemente unidas ás membranas mucosas dos condutos. Isto explica por que a prostatite crónica non sempre se pode curar. Crese que a infección esténdese ascendentemente pola uretra. Non obstante, tamén é posible a propagación linfoxénica e hematoxénica da infección.

Os factores predisponentes á aparición da prostatite infecciosa crónica son os seguintes:

• idade sexualmente activa;
• Adenoma de próstata ou hiperplasia benigna de próstata;
• Estreitamento da uretra;
• prepucio non circuncidado do pene;
• Hipertrofia do pescozo da vexiga;
• procedementos médicos (cateterismo urinario, cistoscopia);
• características xenéticas e anatómicas que predispoñen á enfermidade.

Causas da inflamación crónica non bacteriana da próstata

Descoñécense as causas exactas da prostatite crónica non bacteriana. É posible que a enfermidade sexa causada por virus ou bacterias que non sexan identificados polo cultivo bacteriano da secreción da próstata. Non obstante, a maioría dos científicos e médicos cren que a prostatite crónica non bacteriana (aséptica) / CPPS é unha enfermidade polietiolóxica que resulta dunha combinación de varios factores adversos, a saber:

• Ciclo;
• Irritación dos tecidos da próstata cando a urina entra nos seus condutos;
• Irritación da próstata como consecuencia do consumo de alimentos ou bebidas (especialmente se ten alerxias alimentarias ou enfermidade celíaca);
• Disfunción da inervación nerviosa dos órganos pélvicos;
• Atrofia dos músculos do chan pélvico;
• Estrés, estrés psicoemocional;
• Patoloxía na próstata tras unha longa prostatite aguda;
• trastornos hormonais;
• Enfermidades da vexiga;
• clima frío.

A prostatite crónica pode ser difícil de tratar porque se descoñecen as causas exactas da enfermidade.

Síntomas crónicos de prostatite

A prostatite bacteriana crónica (infecciosa) caracterízase por un curso cíclico. A fase de exacerbación substitúese pola fase de remisión. Practicamente non hai síntomas entre as exacerbacións. Hai unha clara conexión entre outras enfermidades dos órganos xenitourinarios: uretritis, epididimite, cistite. Como regra xeral, a causa destas patoloxías é o mesmo patóxeno que causa prostatite crónica. Os síntomas durante unha exacerbación son fenómenos disúricos (micción frecuente, calambres e dor ardente ao urinar) e dor de intensidade variable no perineo, escroto, sacro e irradiación do pene.

O estado xeral adoita ser satisfactorio. Non hai signos de intoxicación, non hai aumento da temperatura corporal. A próstata pode ser normal ou lixeiramente inchada cando se examina a través do recto sen a dor aguda característica da prostatite aguda.

A prostatite crónica non bacteriana (aséptica) / CPPS caracterízase por dor de severidade variable (dende pulmóns apagados ata intensos) na pelvis, perineo, sacro e é o distintivo da enfermidade (prostatite crónica aséptica). Os signos de inflamación da próstata son leves e vense no 50% dos casos. Poden estar ausentes noutros pacientes.

É posible a presenza de sangue no seme, a exaculación dolorosa, os movementos intestinais, os fenómenos disúricos. Os síntomas poden variar de gravidade. A dor transmítese ao perineo ou recto, o que dificulta que unha persoa atope unha posición sentada. Tamén é posible fatiga, fatiga innecesaria, dor nas articulacións e nos músculos. Algúns pacientes quéixanse de diminución do desexo sexual, disfunción eréctil (impotencia).

A prostatite crónica asintomática non ten síntomas característicos desta enfermidade, de aí o nome. Nun estudo de laboratorio sobre a secreción da próstata, determínase a leucocitose, é posible un aumento do nivel dun determinado antíxeno prostático. Non hai outros signos da enfermidade.

Diagnóstico de prostatite crónica

Os principais métodos para diagnosticar a prostatite infecciosa crónica son as probas de laboratorio e as probas tópicas para determinar a fonte de leucocitos na urina e no seme.

Unha mostra de ouriño de tres vasos axudará a detectar a inflamación. Para iso, o paciente ouriña en tres recipientes de proba. Masaxear a próstata entre o segundo e o terceiro recipiente estimula a secreción da glándula. Como resultado, a orina no terceiro recipiente contén as secrecións da próstata (leucocitos, eritrocitos, bacterias), que se determinan durante a análise. Non é necesario masaxear específicamente a próstata e examinar a secreción pura da glándula.

A orina do terceiro recipiente pódese enviar para o exame bacteriolóxico coa inoculación nun medio nutritivo. Realízase unha proba de susceptibilidade a antibióticos en presenza de crecemento bacteriano. O método axuda a realizar o tratamento de forma máis precisa e eficiente. Dado que a secreción de próstata é unha parte esencial do seme, a microscopía e o cultivo de seme do eyaculado tamén permiten un diagnóstico correcto.

A prostatite crónica bacteriana (infecciosa) está asociada cun lixeiro aumento do PSA. O seu nivel diminúe despois dun tratamento exitoso. A ecografía e outros estudos instrumentais non teñen un valor diagnóstico significativo.

O diagnóstico de prostatite crónica non bacteriana (aséptica) / CPPS pode ser difícil. Moitas veces o diagnóstico faise excluíndo outras patoloxías do tracto xenitourinario e a prostatite bacteriana. Para iso utilízanse métodos instrumentais e de laboratorio: microscopía da urina (tamén se usa unha proba de tres vasos despois de masaxear a próstata), secrecións de esperma ou próstata, seguidas da inoculación nun medio nutritivo. A lista de estudos inclúe a análise sobre o PSA (diagnóstico diferencial de cancro e enfermidades inflamatorias da próstata).

A microscopía revela a presenza de leucocitos na urina, na secreción da próstata e do fluído seminal con resultados negativos dos métodos bacteriolóxicos de tratamento. Os métodos instrumentais de investigación (ultrasóns, cistoscopia, resonancia magnética, TC) non presentan signos de patoloxía acompañante.

Tratamento da prostatite crónica

É necesaria unha terapia antibiótica racional e dirixida para o tratamento exitoso da prostatite infecciosa crónica. Os fármacos escollidos son as fluorochinolonas, que crean altas concentracións do fármaco nos tecidos da glándula. O tratamento dura de seis a 12 semanas. Esta duración da terapia con antibióticos é necesaria para erradicar completamente a infección e evitar recaídas. Medicamentos de segunda liña.

A prostatite bacteriana crónica pódese curar cunha terapia consistente e adecuada. É necesaria unha revisión do estado inmune en pacientes con recaídas frecuentes. Tamén pode ser necesario descartar a infección polo VIH, que é a miúdo a razón pola que a terapia con antibióticos é tan ineficaz. Nestes pacientes, é posible prescribir antibióticos nunha dose suficiente para suprimir o crecemento bacteriano.

A prostatite crónica non bacteriana / CPPS é difícil de tratar porque a infección non é a causa da síndrome da dor pélvica crónica nin da prostatite bacteriana crónica. É necesario abordar seriamente o problema e responder á pregunta sobre como tratar unha enfermidade, cuxa causa non se coñece precisamente.

A falta dunha etioloxía coñecida explica por que os intentos de tratar esta patoloxía a miúdo fracasan.

Os métodos de tratamento da prostatite aséptica crónica inclúen:

1. Terapia antibiótica con fluoroquinolonas (para todos os pacientes). É posible a presenza dunha infección que non se detecta mediante exame bacteriolóxico.
2. Bloqueadores alfa. Axudan a mellorar a circulación sanguínea nos tecidos da próstata. A eficiencia é baixa.
3. Os AINE e outros antiinflamatorios son moi eficaces para aliviar a dor e mellorar os síntomas. Non obstante, o tratamento é patoxenético e a enfermidade pode retomarse despois da interrupción.
4. Os exercicios de fisioterapia e fisioterapia (ioga, deportes, estilo de vida activo) axudan a mellorar a circulación sanguínea e a conxestión venosa clara, hipoxia e fortalecemento dos músculos pélvicos. O método axuda aos pacientes con trastornos correspondentes.
5. Antidepresivos e anticonvulsivos (non se demostrou a súa eficacia).
6. Tratamento cirúrxico: ablación da próstata con láser ou agulla fina (non eficaz).

previsión

Coa prostatite infecciosa crónica, a maioría dos pacientes teñen un prognóstico favorable. A terapia antibiótica consistente e adecuada ten éxito en máis do 80% dos casos.

A prostatite crónica non bacteriana (aséptica) / CPPS ten peor prognóstico. O tratamento só funciona para algúns pacientes. Outros seguen a padecer síndrome de dor crónica a pesar de todos os tratamentos dispoñibles. A enfermidade ten unha forte influencia na esfera psicoemocional e nas relacións sexuais.